••••••••••
Vlak na de lancering van het eerste deel van Neon werd mijn concept opgepikt door de Utrechtse daklozenkrant 'Straatnieuws'. Wat volgde was een interview plus een beeldpagina en veel nieuwe lezers en schrijvers. Bedankt Straatnieuws!
••••••••••
Hieronder volgt het complete interview:
Neon: het kleinste medium van Utrecht
Even lezen en weer verder. Want we zijn al druk genoeg. Korte verhalen zijn daarom het ideale leesvoer, vindt Giovanni Grado (24) uit Utrecht. Hij begon begin dit jaar met Neon, een klein boekje met korte verhalen, gedichten en illustraties. Alleen de oplage mag nog wel wat groter. Een groot verhaal over een klein medium. Tekst: Carlie van Tongeren
Een van zijn huisgenoten schreef korte verhalen en schoof eens een schriftje onder zijn deur door. "Toen begon ik te beseffen wat voor een kracht zo'n verhaal kan hebben, hoe het lezers kan raken en vermaken. Een voorbeeld? Hij schreef flarden uit het leven van een filosoof, hoe die tegen het leven aankijkt. Steeds in maximaal zes of zeven regels. Toen ik dat las, dacht ik: wauw, dit is echt grappig."
Romantisch
Zijn huisgenoot wilde zijn korte verhalen graag uitgeven. Giovanni bundelt ze nu tot Neon, samen met zijn eigen verhalen, verhalen van nog twee vrienden, aangevuld met verhalen (zonder copyright) van Internet. Het feit dat de verhalen zijn geschreven door onbekende auteurs vindt hij een 'romantisch idee'. "Werken met amateurs vind ik fantastisch. Er is verder niks mee gemoeid. Het enige wat er is, is een stille droom. Vaak zijn de mensen zelf ook erg negatief over wat ze doen, een meisje dat ik eens sprak zei: ah joh, het zijn maar een paar verhaaltjes, hoor. Maar ondertussen zijn ze wel ontzettend trots als hun werk ergens in gepubliceerd wordt."
Dat is wat Neon ook moet zijn, een soort open podium voor schrijvers, dichters en andere beginnende creatievelingen. Neon mag van hem, naast korte verhalen, ook beeldverhalen of andere ontwerpen bevatten. Naast zijn eigen ontwerpen, want Giovanni heeft zelf op de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht (HKU) gezeten voor een opleiding tot ontwerper. Neon is ook een beetje ontstaan uit onvrede met die opleiding. "Je leert wel om dingen voor het ëeggieí te doen, maar het blijft tijdens de studie allemaal zo intern. Terwijl mijn medestudenten vaak zeiden: ik wil graag in het echte publiek komen, ik wil een keer een echte flyer ontwerpen, iets publiceren." Giovanni zou dan ook graag willen samenwerken met bijvoorbeeld journalistiek- of HKU-studenten.
Eigen verhalen
Er staan ook verhalen van hemzelf in Neon; is dat uit gebrek aan goede verhalen? "Nee, hoor. Ik had altijd al buien dat ik verhalen of gedichten schreef. Voor de lol en als uitlaatklep. Kijk, voor ontwerpen en illustreren ben ik opgeleid. Maar ik ben ook hongerig naar schrijven, muziek maken of andere dingen die je onder het kopje creativiteit kunt scharen. Als het met creativiteit te maken heeft, sta ik met mijn kop vooraan."
In Neon staat een e-mailadres, waar schrijvers hun bijdrage naar toe kunnen sturen. Toch is het nog niet zo dat hij wordt overspoeld met verhalen van onbekende schrijvers, hunkerend naar hun eerste publicatie. "Nu is het de omgekeerde wereld: ik ben op zoek naar de inhoud, via Internet of via contacten. Terwijl mensen zich eigenlijk bij mij zouden moeten melden, dat ik overstelpt wordt met post."
Prikkelen
Ook al is het aanbod nog gering, niet alles komt zomaar in Neon. Waar moet een kort verhaal eigenlijk aan voldoen? "Een bekende schrijver zei ooit: een kort verhaal moet iemand direct bij de strot grijpen. Het onderwerp moet klein en duidelijk zijn, want je hebt tenslotte niet veel ruimte. De opbouw is ook belangrijker dan de daadwerkelijke inhoud. Als je ergens diep op ingaat, ben je al snel een A4'tje verder. Het moet emotie losmaken, prikkelen, triggeren. Meer niet. Zelf vind ik het boeiend dat mensen in tweehonderd woorden een mini-verhaallijntje uiteenzetten, dat net zoveel kan vertellen als een boek van vijfhonderd pagina's. Heel veel details worden weggelaten, gewoon: dit is het." Een grote don't is in elk geval dat lezers na het verhaal denken: wat moet ik hier nu mee? Dan blijft het volgens hem absoluut niet hangen.
De voorganger van Neon heette A3. Lekker simpel, omdat het ook niet meer was dan een paar verhalen op een A3'tje. Hij besloot de naam en de formule te wijzigen. "A3 bestond al als naam, van de partijkrant van de SP. Ik wilde een naam bedenken die meer bij mezelf lag. Ik heb van kleins af aan iets met neon gehad. Als je felle neonverlichting ziet, weet je dat je bij een club in de buurt bent, een café, of een andere openbare plek. Dit moest ook een openbare plek worden, voor schrijvers, dichters en creatievelingen."
Ook het formaat veranderde mee. "Van een blaadje werd het, via twee blaadjes met een nietje, echt een soort boekje." Tenslotte is ook de inhoud serieuzer geworden. "Eerst stopte ik alles wat ik enigszins idioot of lollig vond erin. Dat doe ik nu niet meer. Het moet wel kwaliteit hebben. Het is ook leuker om met mensen samen te werken die er echt hun beroep van willen maken, dan met mensen die gewoon een flauwe grap uit willen halen."
Mini medium
De oplage van Neon is zeker niet om over naar huis te schrijven: dertig. Maar het gaat al vooruit, want hij begon met tien en toen twintig. Neon heeft zes vaste abonnees en verder is Giovanni nog zoekende naar potentiële lezers. Voelt hij zich het kleinste medium ooit? "Nee, want dat is niet zo! Anderhalf jaar geleden was ik bij een tentoonstelling over 'underground' blaadjes. Een jongen maakte elke maand een prachtig blad, best dik, waar hij van alles instopte wat hij tegenkwam, van filmrecensies tot verhalen. Die gaf hij aan zijn vriendin en dat was het. Ja, ik ben gelukkig al wel iets groter dan dat!"
Eigenlijk hebben we al heel wat te lezen als we willen, alleen al op het station en in de trein hebben we de Pers, Metro, Spits, Rails en NL 30. Om maar te zwijgen over alle magazines die je bij de kiosk of de bruna kunt kopen. Wat moeten we dan ook nog met Neon? "Ik zie Neon net als een vakblad, niet iedereen trekt het. Het is heel creatief, dus als je geïnformeerd wilt worden, kun je beter iets anders lezen. Daarom denk ik ook niet dat het zin heeft om een bak met Neons naast de Metro neer te zetten. Toch denk ik dat mensen houden van amateurisme, als je ziet hoe dat op tv wordt uitgebuit in Idols of de X-factor. Mensen vinden het leuk om te zien hoe mensen, die net zo zijn als zij, van niets tot iets worden. Het is ook interessant om te bedenken dat je nu misschien het verhaal van de toekomstige Giphart aan het lezen bent."
Weggooien
Neon is volgens Giovanni het ideale leesvoer voor vandaag. "Mensen zijn gehaast en hebben weinig tijd om een heel boek te lezen. Als ze vier minuten op de bus moeten wachten of even in de trein zitten, is dit perfect om er even bij te pakken. Want mensen vinden het wél leuk om even iets te lezen. Ik hoef ook niet iets te maken wat bewaard gaat worden; mensen mogen het pakken, lezen en daarna weer weggooien. Het is, net als een kort verhaal op zich, iets heel tijdelijks."
Het tweede nummer van Neon is net uit. Hoe nu verder? "In Spanje waren er een tijd geleden ook mensen die boekjes uitdeelden met korte verhalen. Het werd zo populair dat het weer afgeschaft is; er stonden zulke rijen bij de metro van mensen die allemaal het boekje wilden bemachtigen! Ja, het zou heel tof zijn als het zo ver zou komen..." Maar met minder is hij ook tevreden: "Ik hoop dat ik er ooit een dagtaak van kan maken. Dat het een uitlaatklep is voor mij en anderen. Wat mensen in de avonduren voor creatiefs maken, wat maar voor een paar ogen bestemd is, dat vind ik veel interessanter dan wat er al in al die miljoenoplages op de markt komt."
••••••••••
No comments:
Post a Comment